Gazze’de onlarca ailesini kaybedenler anlatıyor: ‘WhatsApp grubu sustu, herkes öldü’

Londra’da saat sabahın 4’üydü ve Ahmed irkilerek uyandı. Genellikle derin bir uykudaydı ama bir şeylerin ters gittiğini hissediyordu.

Aile, savaşın başından beri WhatsApp grubunu sürekli kontrol ediyordu. İsrail Gazze’nin elektriğini kestiği için oradaki ailesiyle iletişim kurmakta zorluk çekiyordu. Aldığı son mesaj iki gün önce kız kardeşi Vallah’tan gelmişti.

Kız kardeşinin evi bomba nedeniyle hasar gördü. Vallah aile kümesine, “Evin bütün kapı ve pencereleri kırıldı. “Tanrı bizi korudu, hepimiz iyiyiz.” İleti.

Ahmed ise cevabında, “Ev yeniden yapılacak, önemli olan senin iyi olman” diye yazdı.

Vallah, dört çocuğuyla birlikte babasının Gazze Şeridi’nin ortasındaki Deir al-Balah’taki evine taşındı.

Ahmed o gece yataktan fırladığında hızla telefona baktı ama aile kümesi sessizdi.

Ahmed ne olduğunu öğrenmek için Gazze’deki bir arkadaşını aradı ve o sırada ailesinin öldürüldüğünü öğrendi.

Kendisi ve Londra’da birlikte yaşadığı Filistinli arkadaşları savaşın cehennemini uzaktan yaşıyordu.

Telefon hafızaları savaşın acılarına dair görüntülerle doludur. Her gün bir komşunun, bir arkadaşının, birlikte okula gittiği birinin ölüm haberini alıyorlar. Ancak Ahmed savaşın kendi ailesine ulaşacağını hiç düşünmemişti. Çünkü aile daha önce hiç vurulmamış olan Deir al-Balah’a taşındı.

Ahmed, “Onlar için korkutucu bir dönemdi ama bunu atlatacaklarını düşündüm” dedi. diyor.

O hava saldırısında ailenin evinde toplam 21 kişi hayatını kaybetti. Babası, üç kız kardeşi, iki erkek kardeşi ve 15 çocuğu daha öldürüldü.

Ölenlerin listesi o kadar uzun ki Ahmed her birinin adını ve yaşını hatırlamakta zorlanıyor.

Öldürülen çocuklar arasında en iyi 13 yaşındaki yeğeni Eslam’ı tanıyordu. Yeğeni doğduğunda Ahmed henüz çocuktu ve ailesinin evinde yaşıyordu. Eslam’a Ahmed’in annesi baktı ve yeğeninin bebekken altını değiştirmesine ve beslemesine yardım etti.

Eslam’ın büyüyünce kendisi gibi olmak istediğini ve İngiltere’ye gelmek istediğini anlatıyor. Sınıfının birincisi olan Eslam, İngilizce öğrenmek için çok çalışıyordu.

Eslam, Ahmed’in küçük kız kardeşleri Dima (10), Tala (9), Parıltı (5) ve Nasma (2) ile birlikte öldürüldü. Yurtta hayatını kaybeden çocukların en büyüğü 13 yaşındaydı.

Ahmed en son Gazze’deki ailesi ve çocuklarıyla görüntülü görüşme yoluyla konuştu. Çatışmadan önce kendisine işyerinde ikramiye verildi ve aile geleneği gereği yeğenlerine de bir hediye sözü verdi.

“Hepsi bir plaj kulübesi kiralayıp birlikte yemek yemek, dans etmek ve eğlenmek istediklerini söyledi” diyor. Ahmed istediklerini yaptı ve onlara bir kulübe kiralayıp içini yiyecekle doldurdu.

Çocuklar o gün deniz kenarından aradılar ve telefonda konuşmak için birbirleriyle yarıştılar. Bugün o çocuklardan 15’i hayatını kaybetti.

Ahmed’in dokuz kardeşinden geriye iki kız kardeşi kaldı.

Saldırıdan sonraki günlerde Ahmed, üç yaşındaki Omar da dahil olmak üzere tüm çocukların fotoğraflarını internette yayınladı.

Daha sonra hayatta kalan kız kardeşinden Ömer’in hayatta olduğunu söyleyen bir telefon aldı. “Bu hayatımın en mutlu anıydı” diyor.

Bomba atıldığında Ömer, annesi Şifa ve babası Muhammed ile aynı yerde yatıyordu. Muhammed öldürüldü ama Şifa ve Ömer mucizevi bir şekilde hayatta kaldı.

Enkazın altından çıkarılabilen tek kişi ise Ahmed’in 11 yaşındaki yeğeni Melek oldu.

Küçük çocuğun vücudunun yüzde 50’sinde üçüncü derece yanıklar oluştu.

Ahmed’le tanıştığımda bana Melek’in hastanedeki fotoğrafını gösterdi, çocuğun vücudu tamamen bandajlarla kaplıydı.

İlk başta saçları kısa olduğu için erkek olduğunu düşündüm. Ahmed saçlarının yangında yanmış olabileceğini söyledi.

Ev vurulduğunda Melek’in babası orada değildi. Ancak bombardımanda eşi ve iki çocuğu hayatını kaybetti. Ahmed ona mesaj atıp nasıl olduğunu sorduğunda şöyle cevap verdi: “Bir bedenim var ama ruhum yok.”

İsrail’in artan saldırıları nedeniyle iki gün boyunca Gazze’ye ulaşamadı. Bağlantı yeniden sağlandığında Ahmed, Melek’in de hastanede öldüğünü öğrendi.

Melek, daha acil bir mesele nedeniyle hastanenin yoğun bakım ünitesinden çıkarıldı. Babası o günlerde büyük kızının acı içinde ölümünü izlerken Ahmed’e “Ben her gün yüzlerce kez öldüm” demişti.

Gazze’de ailelerinden 20’den fazla kişiyi kaybeden üç kişiyle konuştuk. Bunlardan Derviş El-Manaama ailesinden 44 kişiyi kaybetti. Anlaşılmaz bir acıyla karşı karşıyalar.

Londra’da mimar ve akademisyen olan Yara Sharif, savaşın ilk haftasında İsrail saldırısında yıkılan teyzesinin evinin fotoğraflarını gönderdi.

Yara, “Çok güzel bir konuttu. Ortasında büyük bir avlusu olan güzel bir konaktı” diyor.

Bu, oğulların kendi aileleri için ebeveynlerinin dairelerinin üzerine katlar inşa ettiği bir aile konutuydu. Bu gelenek birden fazla neslin aynı anda yok olması anlamına geliyordu.

Evi tahrip eden saldırıda Yara’nın teyzesi ve amcası, iki kuzeni, 10 çocuğu ve 6 akrabasının da aralarında bulunduğu toplam 20 kişi hayatını kaybetti.

Enkazdan çıkarılan cesetlerin bir kısmı Hamas yönetimindeki Sağlık Bakanlığı’nın ölüler listesine numara olarak kaydedildi.

Yara bana her ismin yanında kırmızı kalem işareti bulunan listenin ekran görüntüsünü gönderdi.

Listenin sağ tarafında yaşları yer alıyor: Sama 16, Ömer 14, Abdul 13, Fatima 10, Obaida yedi, Aleman ve Fatima beş, Youssef dört, Sara ve Enes ise üç yaşındaydı.

Yara’nın bugün hayatta kalan iki kuzeni var. İki kuzeni, medyaya konuşan kişilerin hedef alındığı yönündeki söylentilerden endişe ederek isimlerinin açıklanmamasını istedi.

Kız kardeşler Gazze’nin farklı yerlerinde olduklarından ne cenazeye, ne de mevlide bir araya gelemediler. Ama aslında cesetlerden en az dördü hâlâ enkaz altındaydı.

Gazze’de hafriyat makinelerini çalıştıracak kadar yakıt yok ama çalışan makine varsa sağ kalanları kurtarmak için çalıştırılıyor.

Cuma günü Ahmed ve ben oturup haberleri izlerken, ölenlerin listesi ekranda aşağı doğru kayıyordu. Kendisine ailesinin bu listede olup olmadığını sordum. “Sadece 12 tanesi” dedi. Diğer dokuz kişiye artık ulaşılamıyordu.

Geçen haftaki bombalama sırasında kendi evinde bulunan en büyük kız kardeşi, aile konutunun enkazına gitti. Ancak Ahmed’e, çürüyen ceset kokusuna dayanamadığı için fazla kalamayacağını söyledi.

Ahmed Cuma gününden beri kız kardeşlerinden hiçbiriyle konuşmadı. Telefonları çalışmıyor ve onlara ne olduğunu bilmiyor.

Bombalamadan bu yana hissettiklerini anlatacak İngilizce kelime bulamıyor, sanki kalbi artık göğsünde değilmiş gibi. Ağlamanın anlamsız olduğunu çünkü hiçbir şeyi değiştirmediğini söylüyor:

“Hareket etmeyi bırakamıyorum, hareketsiz oturamıyorum. Hala oturamıyorum. Geceleri uyuyamıyorum. “Bu duyguyu durdurmak için yapabileceğim hiçbir şey yok.”

Öldürülenler arasında Ahmed’in en küçük kardeşi Mahmud da vardı. Ahmed’le aynı sivil toplum kuruluşunda çalışıyordu. Bu örgüt genç Filistinlileri kendi hikayelerini dünyaya kendi sözleriyle anlatabilmeleri için eğitiyordu.

Mahmud yakın zamanda Avustralya’dan burs almıştı. Savaşın ilk haftasında Ahmed’le yaptığı sohbette ona artık gitmek istemediğini söyledi. Batı’nın Gazze bombardımanına karşı tutumundan çok rahatsız olduğunu söylüyordu.

Twitter’da “Kalbim yaşananları artık kaldıramıyor” diye yazdı. “Burada katliama uğruyoruz” diye yazdı. Bu mesajdan bir hafta sonra babasının evinde öldürüldü.

Ahmed, babasını şöyle tanımlıyor: “Tanıdığım en nazik insandı.” Geçimini taksi şoförlüğü ve inşaat işleriyle kazandığını, aile bireylerini eğitmeye çalıştığını anlatıyor. Babasının sürekli haberleri takip ettiğini, bölgedeki sorunun tek çözümünün Yahudilerle Filistinlilerin bir arada barış içinde yaşayacağı tek devletli çözüm olduğunu düşündüğünü anlatıyor.

Ahmed hayatta kalan tek kuzeni Ömer’i düşünüyor. Savaşta tüm ailesini kaybeden kuzeninin bundan sonra neye inanacağını sorguluyor.